Niendorf Ostee

To był jeden z najkrótszych i jednocześnie najdłuższych miesięcy jakikolwiek w życiu przeżyłam. Lipiec. Na obozie czas wygląda zupełnie inaczej, w gruncie rzeczy uzależniłam się od takiego trybu życia i nadmorski klimat trochę mi nie służy. Przywykłam do aktywności, do świeżego powietrza (choć tu takiego nie brakuje) ale też i do leśnych gwiazd i po prostu do ludzi, którzy zawsze byli obok. Tutaj żyje się z dnia na dzień, łyka dużo witamin aby jakoś funkcjonować, często się rozmawia o pracy, właściwie jest to główny temat. Wolne dni są wyjątkowo oczekiwane, a gdy już przychodzą i ma się zaplanowane tyle zaległych rzeczy, których nie udało się wykonać na tygodniu, po prostu się siada i nie ma nawet siły oddychać. Są oczywiście odstępstwa ale ból kręgosłupa przeważnie wygrywa. Powoli zaczyna wkraczać rutyna, choć każdy dzień wygląda inaczej. Czasem rozróżniam je przez zachody słońca, bo są tu wyjątkowo piękne. Właściwie to znienacka zapytana, zazwyczaj nie potrafię odpowiedzieć jaki jest dzień miesiąca, czy nawet tygodnia. Świat został gdzieś w tyle i raczej nie wykracza poza granicę. Ścieżki znam już na pamięć, biegam po nich wieczorami, kiedy zapalają się lampy a wszyscy siadają w swoich ciepłych hotelowych pokojach i piją szampana. Nie odkryłam jeszcze skąd biorę na to siłę, bo każdy dzień wymaga ogromnych pokładów energii i pozytywnego nastawienia. Może w ten sposób po prostu bronię się przed zwariowaniem? Puszczam razem z nadmorskim wiatrem wszystko, co przyniósł. Czasem jestem tylko ja i ten wiatr, ten porywczy wiatr, który plącze mi włosy i z dnia na dzień każe mocniej oddychać. To prawdziwa szkoła życia i lekcja pokory.

You call me out upon the waters
The great unknown where feet may fail

And keep my eyes above the waves
When oceans rise